MONTEAGUDOKO PALOTEADOA

Danzante (neskak zein mutilak): Belaun azpirainoko galtza zuri puntiladunak, media zuri kalatuak; puntilaren gainetik galtzari gorria tzintzarriekin; oinetan espartin zuriak zinta gorriz txirikordatuak; galtzaren gainean gonatxoa edo “faldellin” izenekoa, zuria ere eta azpiko ertza urrekararekin. Soinean alkandora eta txaleko zuriak, azken honek ertz guziak apaingarri urrekararekin. Buruan, azkenik, zapi tolestua edo zorongoa.

Neskak: Urteren batean, neskak honako jantziekin dantzatu izan dira: Oinetan espartin zuriak txirikordatu gorriarekin, media zuria kalatuak, gonazpiko zuria eta gonatxo koloretakoa. Gonazpikoaren azpitik pololo zuriak. Soinean brusa zuria.

Mayoral: Belaunetaraino galtza beltza puntilladuna, media zuri kalatuak eta zapata beltzak. Galtza eusteko gerriko hori urrekara. Alkandora zuria eta jakatxo beltza ertzak galoi urrekararekin apainduak.
Rabadan: Oinetan larruzko abarkak, praka beltzak, galtzerdi zuriak praken gainetik. Gerriko urdina, alkandora zuria eta ardi-larrua imitatzen duen zamarra mahukarik gabea. Sorbaldatik zintzilik, alforjak.
Deabrua: Galtza eta brusa beltza apaindura gorriekin. Buruan bi adar gorriak eta eskuan zurezko sarde bat.
Aingerua: Tunika zuria, koro bat buruan eta ezpata zuri bat eskuan.

Garapena:
Jimeno Jurío eman zigun pertsonaien eta dantzarien jantzien deskribapena:

Excepto el Angel y el Diablo, todos los demás vestían de la misma forma: alpargata de las llamadas «borrachas», de suela de cáñamo, y sujetas al empeine y a la pierna con lazos rojos; medias blancas largas, y cascabeles puestos al exterior de las pantorrillas; pantaloncicos blancos hasta la rodilla, como los de las mujeres, y falda corta de colores, con mucho vuelo. Camisa blanca, y chaquetilla, también blanca, con adornos, ajustada, «como los toreros». Llevaban terciadas al hombro cintas anchas de colores, tocándose la cabeza con pañuelos, como los aragoneses [Aingerua eta Deabrua izan ezik, beste guztiak berdin jantzita zeuden: kalamuzko zoladun "borrachas" (lit. mozkor) abarketak, oinbularrari eta hankari begizta gorriz lotuta; galtzerdi zuri luzeak, eta kaskabiloak zangoen kanpoaldean jarrita; belaunerainoko prakatxo zuriak, emakumeenak bezala, eta koloretako gona motza, hegada handiarekin. Alkandora zuria, eta jakatxoa, zuria hori ere, apaingarriak dituena, doitua, «toreatzaileek bezala». Sorbaldan kolorezko xingola zabalak zeramatzaten, Aragoikoek bezala burua zapiak daramatela].
Mayoral y Rabadán se distinguían de los paloteadores en que llevaban sendas varas, en cuyo extremo superior se ataba un ramo de flores [Mayoralak eta Rabadanak zeramatzaten makila luzeek  dantzariengandik bereizten zuten, eta haien goiko muturrean lore-sorta bat zegoen lotuta].
El Diablo iba enfundado en un traje muy estrafalario, mitad rojo, mitad negro. Rostro y manos aparecían tiznados, tocándose con un sombrero del que salían dos cuernos, colgándole por detrás un largo rabo. En las puntas de los cuernos y del rabo se embutían petardos, que hacían explosión al entrar en escena. Llevaba en una mano un sarde de madera, de los utilizados en las parvas [Deabrua oso jantzi bitxian zegoen sartuta, erdi gorri, erdi beltz. Aurpegia eta eskuak belztuta agertzen ziren, bi adar ateratzen zitzaizkion kapela bat buruan eta atzetik buztan luze bat zintzilik. Adarren eta buztanaren puntetan petardoak sartzen ziren, eszenan sartzean eztanda egiten zutenak. Esku batean egurrezko sarde bat zeraman, eultzietan erabiltzen zirenetakoa].
El Angel vestía largas ropas blancas, ajustadas a la cintura con un ceñidor de tela, llevando sujetas a la espalda dos alas. Con la mano derecha empuñaba una espada, que normalmente apoyaba sobre el hombro, accionándola en determinados momentos de su diálogo con el Diablo [Aingeruak arropa zuri luzeak zituen soinean, gerrian oihalezko gerriko batez estutuak, bizkarrean bi hegal zituela. Eskuineko eskuan ezpata bat zeraman, eskuarki sorbaldan bermatzen zuena, eta deabruarekin hitz egiten zuen une jakin batzuetan astintzen zuen] (Jimeno Jurío, 1973, 268).